Druk, druk, druk

Eergisteravond dus erg laat voor ons doen. Om 20:30 uur kwam Ang langs omdat hij dacht dat er een gehandicapte groene zeeschildpad aan land zou komen. De nacht ervoor had hij een vreemd spoor gevonden en er was geen nest gemaakt. Op het strand bleek inderdaad dat ze aan het proberen was een nest te graven maar dat lukte niet omdat zij een deel van één van de achterpoten miste. Ang en Jan Fokke hebben voorzichtig geholpen een flink nest-gat te maken wat uiteindelijk lukte en na een uur begon ze eieren te leggen. Toen ze begon met het gat te dichten zijn wij nog even in het donker een stuk langs het strand gelopen en het is niet te geloven hoeveel sterren je dan ziet. In het rode licht van een speciale zaklamp ontdekten we nog een hatch (uitkomen van schildpad nest) en de drie achtergebleven kleintjes hebben we naar zee kunnen leiden. Daarom waren we pas om 23:00 uur terug en voor we onze gebruikelijke biertjes op hadden was het precies 24:00 uur en zijn we moe maar voldaan naar bed gegaan.

Toch waren we weer de normale tijd wakker en na alle dagelijkse werkzaamheden waren we om 10:00 uur klaar en konden we van onze vrije dag gaan genieten. Toen we alle vuile kleding wilden gaan wassen kwam CJ melden dat er een Hawksbill op het strand was recht voor Sunsetbar. Alles verliep volgens het boekje tot er een aantal toeristen met kleine kinderen arriveerden en ook wel een zeeschildpad van dichtbij wilden zien. De hele club wandelde regelrecht naar de bevallende Hawksbill om foto’s te gaan maken maar dat vond Ang geen goed idee en moesten we hem tegen zien te houden en uitleggen dat ze geduld moesten hebben en zo vriendelijk wilden zijn om te wachten tot het beestje terug naar zee zou gaan. Of dat ook gelukt is weten we niet want voor de schildpad terug naar zee ging zagen we honderd meter verder op het strand een andere Hawksbill uit de begroeiing komen en moesten we rennen om te kijken of deze ook was gemerkt. Dit bleek niet het geval dus moest Martin als ervaren schildpad tegenhouder het beest in bedwang houden tot Ang zijn spullen had opgehaald om hem te merken. Ze kreeg de nummers SXX 1471 en SXX 1472, omdat Ang ze de naam geeft van degene heeft meegewerkt wilde hij haar Martin noemen, maar voor een vrouwtje is dat niet zo geschikt dachten we. We hebben haar nu Marelinn genoemd dat pas beter bij haar. Nog drie te gaan en alle kleindochters zijn vernoemd (hahaha). Als alles goed gaat komt ze over twee jaar terug om opnieuw haar eieren te leggen.

We waren nog maar net thuis toen er weer een melding binnen kwam en natuurlijk bij Sunsetbar. Wij dachten dat daar wel genoeg publiek was en besloten wij om maar niet mee te gaan. Toen Ang terug was bleek dat maar goed ook want er was inderdaad veel publiek, de stoelen moesten zelfs aan de kant worden gezet. Toen het donker werd vertrokken de toeristen weer en kon de schildpad rustig worden achter gelaten dachten Ang. Om 20:00 uur werd er echter weer gebeld omdat de schildpad door alle lampen de weg was kwijtgeraakt en nu op het parkeerterrein van de bar rond kroop. Uiteindelijk is zij naar het strand getild en vond zij de weg terug naar zee weer. Al met al een druk dagje, maar daarvoor zijn wij hier.

Vanmorgen gewone tijd weer wakker en toen we naar het restaurant gingen waren beide vrouwen ook al op. Zij beginnen al aardig aan ons ritme te wennen en dat is alleen maar handig. Zij doen vandaag eerst de beide kleinere stranden, daarna gaan wij naar de andere kant van het eiland voor de grote controle en zoeken we eten voor de babyschildpadjes en morgen anders om. Er was deze keer weinig activiteit op het strand, alleen moest het nest van gisteravond nog geregistreerd worden. Aan het eind bij Sunsetbar werden we toch verast, onze grote vriend Elliott was gisteravond terug gekomen uit Zuid Afrika en kon niet wachten ons weer te zien. Geweldig om te zien hoe blij hij was ons weer te ontmoeten. Hij was vier weken naar huis geweest, maar was blij weer terug te zijn. CJ had al gezegd dat hij het na drie jaar nog steeds over ons had dus wij hebben de vorige keer wel indruk op hem gemaakt.

Toen we terug waren vroeg CJ ons of we wilden meedenken over waar en hoe we het beste vier nieuwe Tarrapin vallen konden plaatsen. Dee rest van de morgen zijn we bezig geweest met allerlei creatieve oplossingen om dat zo goed mogelijk voor elkaar te krijgen. De vrouwen bedachten hun eigen creaties en vonden die van ons maar niets. We hebben nu vier verschillende modellen en hebben afgesproken dat degene die de eerst Tarrapin vangt de badkamer mag schoonmaken. Niet het leukste klusje maar wel een stuk koeler dan buiten blad harken. Wie deze weddenschap gaat winnen horen jullie nog wel. Tot dit verslag is er nog niets gevangen.

Na de middag stond snorkeldata invoeren op het programma maar tot nu toe hebben we door de onstuimige zee nog geen opname kunnen maken. Ook het planten van nieuwe boompjes is tot nu toe onmogelijk omdat de waterstand in het moeras nog steeds te hoog is. De enige werkzaamheid die nog open stond was een landschildpad zonder rugnummer opsporen en haar merken met nummer 63. Voorzien van een moderne uitvoering van een soldeerbout zijn we op zoek gegaan en na enige tijd konden we het nummer in haar schild branden. Nummer 63 is nu vernoemd en zal verder door het leven moeten als Jane (hahaha). Zo heeft bijna iedere medewerker wel zijn eigen schildpad. Voor de rest van de middag konden we relaxen, maar zijn we toch blij dat Elliott weer terug is, want die bedenkt altijd wel iets leuks voor ons.

Na het eten nog even de Tarrapin vallen gecontroleerd en een heerlijke douche genomen. Daarna snel met het verslag begonnen want dat is best een klusje, maar wel heel leuk om te doen. Iedereen is hier dan ook reuze enthousiast en begrijpen niet dat zoveel mensen ons volgen. Voor nu een fijne avond en tot de volgende keer. Waarschijnlijk is iedereen dan weer lekker aan het werk en de kinderen naar school.

Goed weekend verder,

Jan Fokke en Martin

P.S. Jenneke: We beloven dat we de volgende keer onderwateropnames (scrabbelwoord) zullen plaatsen.

P.S. Klaske: Wij zijn dus nog niet onder water geweest, maar vermaken ons toch prima (hahaha).